Motor bikes

Om niet met de bus via (te) smalle straatjes het dorp in te moeten rijden op zoek naar een stokbrood, hebben we een motor achterop de bus gehangen.

Motorrijden heb ik sinds m'n 18e gedaan, zij het met héél grote onderbrekingen.


Hier rijd ik rond 1966 zonder helm (dat mocht toen nog) over het Haagse Stuyvesantplein met een van m'n eerste BSA M20's.


Metaalbewerking Heemskerk in Warmond maakte een oerdegelijke motordrager voor onze Honda CM250. De eerste motor-bus combinatie.

Een nieuwe vangmuil, nodig voor de keuring, maakte een modificatie noodzakelijk:


De Honda was wat te licht qua draagvermogen voor ons beiden (vanwege dat stokbrood natuurlijk!), dus hebben we 'm vervangen door een Condor A350 , een oerdegelijk product dat al 31 jaar bestand is gebleken tegen Zwitserse militairen. Meer gegevens zijn te vinden o.a. bij de Nederlandse Condorclub. Geen elektronische ontsteking en niet elektrisch starten. Alweer een heleboel wat niet kapot kan gaan... 

En passant werd het oprijden en verankeren (ondanks het hogere gewicht van de Condor) door een steeds slimmere constructie steeds makkelijker.


Details van de bevestiging van motor en oprijplaat.


11 juli 2007: De opgeblazen gelijkrichter/regelaar van de Condor (eigen schuld, dikke bult: regelaar niet losgekoppeld voor het elektrisch lassen!) vandaag vervangen door een speciaal op bestelling door Hans Beck in Delft gemaakt exemplaar. De hangende montage onder de aluminium plaat was nodig omdat de nieuwe regelaar iets hoger is dan de oude en daardoor net niet onder de buddyseat past.


Meteen maar het achterlicht gemodificeerd met drie miniprintjes met LEDs (ook uit het assortiment van Beck).



Juli 2008: Omdat de vonk wat aan de zwakke kant was (wat betekende dat je om te starten wat vaker moest trappen) een elektronische ontsteking van Velleman gemonteerd. Tijdens onze vakantie in Frankrijk bleek de ontsteking perfect te werken.



Oktober 2011: omdat het er met onze hond toch niet van komt motortochtjes te maken, hebben we de Condor verkocht (naar Overijssel, Nederland). Hier wordt hij opgehaald.

En alweer een aantal jaren later, toen we in Großenkneten woonden, kwam ik een advertentie tegen, met een plaatje van een motor, waar ik zomaar verliefd op werd. In Haren (Gn, NL) gaan kijken, proefrit gemaakt en de koop gesloten.


Het betreft een Triumph Bonneville America van 2005 in perfecte conditie.
Ik ging ervan uit dat - met een Nederlands kenteken - inschrijving in Duitsland slechts een formaliteit zou zijn. Helaas, daar stak de Duitse Bürokratie een stokje voor. De autoriteiten hebben per se een Europees document m.b.t. de milieu-eisen nodig. Omdat de motor is geproduceerd voor export naar de US, was dat er niet. De Britse fabriek wilde graag meewerken, maar waar niet is, verliest de keizer zijn recht. Dat de motor bewijsbaar voldoet aan de - strengere! - Amerikaanse eisen, boeide de Duitsers totaal niet. Dus heb ik een jaar alleen maar in de tuin kunnen rijden.


Na onze remigratie per 1-1-21 was de invoer in Nederland slechts een kwestie van controle van de identiteit van de motor. Daarna verklaarde de RDW achter elkaar het oude Nederlandse kenteken weer geldig. Zelfs geen nieuwe plaat nodig!

Slechts een paar aanpassingen:


Een LED achterlicht (achterlicht, remlicht en kentekenplaatverlichting), gemaakt door Hans Beck.


... en ook aan de voorkant LEDs voor stads, dim- en groot licht. Geen angst voor een te lage accuspanning om te starten!

En om helemaal op saafe te spelen, heb ik de startaccu vervangen door een LiFePO4 exemplaar met een veel grotere CCA, bij een veel lager gewicht. 


Maar, hoewel de America vorstelijk rijdt, voelde ik me toch op de motor niet zo ontspannen als ik dat vroeger deed. Vermoedelijk door de twee jaar geleden verbrijzelde rechterschouder, waarin de kracht nooit voor de volle 100% is teruggekeerd. Ik heb dus - met pijn in mijn hart - de motor verkocht. De koper bouwt motorfietsen om tot trikes. Daar schiijnt de Triumph zich goed voor te lenen. Ik ga de ombouw volgen op Facebook. Ben benieuwd.



Ter vervanging van de Bonnie (249 kg) heb ik een Dax (78 kg) aangeschaft.

 

 

 

 

 

Go to top of page Go to top of page